Τα γυναικεία κοστούμια έχουν μια πλούσια και συναρπαστική ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε. Όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν, ήταν μια έντονη πολιτική δήλωση για μια γυναίκα να φοράει κοστούμι και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και παράνομο. Τώρα πια, βασικό στοιχείο της μόδας και σύμβολο εξουσίας, αυτοπεποίθησης και δύναμης (power suit) αναρωτιόμαστε πότε και πώς το γυναικείο κοστούμι άρχισε να θολώνει τις γραμμές των αυστηρών δυαδικών φύλων που επιβάλλει η κοινωνία. Παρακάτω είναι η εξέλιξη του power suit και τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη.
1660s
Τα πρώτα γυναικεία κοστούμια ήταν οι στολές ιππασίας, που ήταν φυσικά μια επίσημη ενδυμασία για ιππασία. Τα κοστούμια επέτρεπαν στις γυναίκες περισσότερη άνεση κάνοντας αυτήν την δραστηριότητα.
1800 – Η Βικτωριανή Εποχή
Τον 19ο αιώνα, έγινε για πρώτη φορά κοινωνικά αποδεκτό για τις γυναίκες να φορούν μια προσομοίωση ενός κοστουμιού για τις υπαίθριες δραστηριότητες – κυρίως για το κολύμπι. Αυτά τα πρώτα «γυναικεία κοστούμια», γνωστά και ως μαγιό, έδειχναν λίγο έως καθόλου δέρμα και σκοπό είχαν καθαρά τη λειτουργικότητα. Αν και ήταν απλώς ένα μικρό βήμα, αυτή ήταν η πρώτη αξιοσημείωτη στιγμή στη μετάβαση από φορέματα βικτωριανής εποχής μέχρι το πάτωμα.
1890
Στα τέλη του 1800, η Γαλλίδα θεατρική ηθοποιός Sarah Bernhardt άφησε πολλά στόματα ανοιχτά στο Παρίσι φορώντας ένα custom- made κοστούμι παντελονιού, το οποίο αποκαλούσε «τα ρούχα του αγοριού της». Οι αντιδράσεις όπως ήταν αναμενόμενο για την εποχή ήταν πολλές για την επιλογή της στα ανδρικά ρούχα, καθιστώντας την, την ανεπίσημη πρωτοπόρο του γυναικείου κοστουμιού. Ένα μεγάλο ετεροχρονισμένο χειροκρότημα διαρκείας από τις γυναίκες του σήμερα στην έμφαση που έδωσε η κ. Bernhardt στο ανδρόγυνο τόσο στην τέχνη όσο και στη μόδα. Συνέχισε να πηγαινοέρχεται με χάρη ανάμεσα στους ρόλους των φύλων όταν έπαιξε τον Άμλετ το 1899.
19ος αιώνας
Οι Ευρωπαίες του 19ου αιώνα φορούσαν custom-made σακάκια με μακριές φούστες, που ήταν κοστούμια αυστηρά φτιαγμένα για να φοριούνται σε δραστηριότητες όπως η ιππασία, η τοξοβολία και το περπάτημα. Εκείνοι που δημιουργούσαν τάσεις (οι influencers της εποχής) τα υιοθέτησαν στην καθημερινότητα τους και μέχρι το 1905 τα κοστούμια ήταν ένα κοινό outfit για τις γυναίκες. Παράλληλα η American Ladies’ Tailors’ Association δημιούργησε το «κοστούμι σουφραζέτας» ως άμεση απάντηση στη στενή φούστα (hobble skirt), η οποία ήταν τόσο σφιχτή στους αστραγάλους που δυσκόλευε μια γυναίκα να περπατήσει για αρκετή ώρα, ακόμη και να ανέβει σκαλιά. Τη στενή φούστα μάλιστα την χλεύαζαν επειδή «στεκόταν απέναντι» στην πρόοδο που έκαναν οι γυναίκες εκείνη την εποχή. Δίνοντας στις γυναίκες περισσότερη ελευθερία να κινούνται, το κοστούμι σουφραζέτα δεν ήταν ένα απλό κοστούμι αλλά ένα «όπλο» που φορέθηκε για να καταπολεμήσει τη νομοθεσία που επιδίωκε να επιβάλει την υποχρεωτική χρήση κορσέδων και ποδόγυρου όχι μικρότερη από μία ίντσα από το έδαφος.
1914
Τo 1914 ήταν η χρονιά που η Gabrielle Bonheur “Coco” Chanel σχεδίασε το πρώτο της κοστούμι—ένα σακάκι με γούνα και ασορτί φούστα μέχρι τον αστράγαλο. Ο εμβληματικός συνδυασμός φούστας-τζάκετ πρωταγωνίστησε αμέσως στη μόδα και συνεχίζει να κυριαρχεί μέχρι και σήμερα. «Τους έδωσα πραγματικά χέρια, αληθινά πόδια, κινήσεις που ήταν αυθεντικές και τη δυνατότητα να γελάσουν και να φάνε χωρίς, απαραίτητα, να λιποθυμήσουν», είχε πει χαρακτηριστικά η Coco. Η Grace Lees-Maffei, συγγραφέας του Iconic Designs: 50 Stories About 50 Things τόνισε: «Όταν η Gabrielle ‘Coco’ Chanel άρχισε να σχεδιάζει, το κοστούμι είχε ήδη συνδεθεί με τη γυναικεία χειραφέτηση, έχοντας διευκολύνει τη γυναικεία συμμετοχή στον ‘ανδρικό κόσμο’ ή στον αστικό κόσμο, στην εργασία και την αναψυχή, καθώς και να ευνοείται από τις σουφραζέτες. Η Chanel δημιούργησε με επιτυχία ένα κοστούμι που χωρούσε τον ταχέως μεταβαλλόμενο τρόπο ζωής των σύγχρονων γυναικών».
1930
Στη δεκαετία του ’30, το θρυλικό fashion icon του Old Hollywood, η Marlene Dietrich, έκανε μια πολύ ηχηρή δήλωση με έναν υφέρποντα δυναμισμό ενός look που ήρθε και θα μείνει όταν εμφανίστηκε στα εγκαίνια του The Sign of the Cross, φορώντας ένα ανδρικό σμόκιν, γιακά, μαλακό καπέλο από τσόχα, αριστοκρατικό παλτό και ένα ζευγάρι παπούτσια από λουστρίνι. Στην πραγματικότητα έφτασε στο Κογκρέσο και έπρεπε να αποφασίσουν εάν τα νέα στυλ παραβιάζουν ή όχι τον νόμο που απαγορεύει στις γυναίκες να «μασκαρεύονται σε άνδρες». Η ιστορία σήμερα αποδεικνύει πως συνέβαλε σημαντικά στο να γίνει ακόμη πιο δημοφιλές το look με τον αβίαστα κομψό τρόπο που φόρεσε το κοστούμι.
1932
Ακολουθώντας το παράδειγμα της Coco Chanel, ο Γάλλος σχεδιαστής Marcel Rochas πήγε την επιθυμία των γυναικών να φορούν κοστούμια και παντελόνια ένα βήμα παραπέρα παντρεύοντας τα και δημιουργώντας το παντελόνι, το 1932. Το πρώτο του κοστούμι ήταν γκρι και μάλλινο, με το παντελόνι να είναι ίδιο με το σακάκι στο οποίο είχε τονίσει τους ώμους.
1940
Η Μεξικανή Αμερικανίδα zoot suiter (το zoot suit είναι ένα ανδρικό κοστούμι με ψηλόμεσο, με φαρδύ μπατζάκι παντελόνι, με στενές μανσέτες και ένα μακρύ παλτό με φαρδιά πέτα και φαρδιούς ώμους με επένδυση), ή η Pachuca, ήρθε στη σκηνή τη δεκαετία του 1940 στην Καλιφόρνια και στα νοτιοδυτικά, ακριβώς στη μέση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν μέρος μιας μεξικανοαμερικανικής υποκουλτούρας, που γενικά αντιπροσώπευε «την εργατική τάξη και τους Αμερικανούς δεύτερης γενιάς των οποίων οι γονείς έχουν μεταναστεύσει από το Μεξικό σε αστικά κέντρα. Ο Pachucas αψηφούσε τα στερεότυπα των φύλων σε όλα τα μέτωπα, ειδικά στη μόδα. Συνδέθηκαν με τον φεμινισμό επειδή απέρριψαν την ιδέα ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι απλώς σύζυγοι και μητέρες. Τα παντελόνια τους συμβόλιζαν την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία.
KATHARINE HEPBURN
Η Katharine Hepburn μας έδειξε ότι το ανδρικό κοστούμι θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι αρκετά θηλυκό. Η ταινία της, Γυναίκα της Χρονιάς έκανε το κοστούμι εμβληματικό και βασικό στοιχείο της γκαρνταρόμπας για τις εργαζόμενες γυναίκες. Ξεφεύγοντας από το τυπικό φόρεμα με παγιέτες, έγινε ένα δελεαστικό σύμβολο απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας για τις γυναίκες. Σε μια συνέντευξη με την Barbara Walters το 1981, δήλωσε περίφημα: «Μόλις έκανα αυτό που ήθελα πάρα πολύ, το έκανα καλά και έβγαλα αρκετά χρήματα για να συντηρήσω τον εαυτό μου και δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου».
1966 (H YVES SAINT LAURENT ΕΠΟΧΗ)
Το 1966, ο Yves Saint Laurent παρουσίασε το lesmoking, το πρώτο κοστούμι σμόκιν που σχεδιάστηκε για γυναίκες. Το επαναστατικό γυναικείο κοστούμι ήταν ένα από τα πρώτα ανδρόγυνα look που μπήκαν στη σφαίρα της mainstream υψηλής μόδας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το αρχικό ντεμπούτο του κοστουμιού αντιμετώπισε μια γενικά αρνητική ανταπόκριση από το κοινό, αλλά έκτοτε έχει γίνει βασικό στοιχείο μιας γκαρνταρόμπας. Σε μια συνέντευξή του ο διάσημος σχεδιαστής το 1981, το αποκάλεσε το πιο σημαντικό σχέδιό του και μια αναβαθμισμένη έκδοση του περιλαμβάνεται σε κάθε σχεδόν νέα συλλογή του οίκου, έκτοτε. Για μια γυναίκα το lesmokingείναι ένα απαραίτητο ένδυμα με το οποίο θα είναι πάντα κομψή, γιατί είναι θέμα στυλ, όχι μόδας. Οι μόδες έρχονται και φεύγουν, αλλά το στιλ είναι αιώνιο» είχε πει ο χαρισματικός σχεδιαστής.
TA ΘΡΥΛΙΚΑ SEVENTIES
Η δεκαετία του 1970 σημαδεύτηκε από την Bianca Jagger και το εμβληματικό λευκό παντελόνι της – μια κορυφαία στιγμή για τις γυναίκες και τα κοστούμια. Ένα φαρδύ παντελόνι και tailored σακάκι έδωσαν ζωή σε ένα νέο είδος μιας casual εκδοχής γυναικείων κοστουμιών. Η αποτύπωση από τους παπαράτσι του άγριου βλέμματος της Jagger εκτόξευσε το κοστούμι στο προσκήνιο της ποπ κουλτούρας.
Στην άλλη πλευρά του νομίσματος βρισκόταν, η Annie Hall, ο χαρακτήρας που υποδυόταν η Diane Keaton στην ομώνυμη ταινία του 1977, ανέμελες γυναίκες που πολέμησαν τα ιδανικά των φύλων της κοινωνίας φορώντας ανδρικά ρούχα με λιτό και απέριττο τρόπο. Το αμερικανικό περιοδικό The New Yorker σχολίασε τότε, «Τα ρούχα Annie Hall είναι μια επίδειξη εμπιστοσύνης». Σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να μπαίνουν σε εστιατόρια φορώντας παντελόνια (το εστιατόριο La Côte Basque στη Νέα Υόρκη, είχε αρνηθεί να αφήσει τη Νεοϋορκέζα socialite Nan Kempner να καπνίζει), ήταν μια τολμηρή κίνηση να φορέσεις με αυτοπεποίθηση ένα!
Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1980
Μια δεκαετία που χαρακτηρίζεται από τη νοοτροπία του “dress for success”, οι πωλήσεις σε γυναικεία κοστούμια εκτοξεύθηκαν τη δεκαετία του 1980. Σχεδιαστές όπως ο Giorgio Armani έδωσαν στο κοστούμι τη δική τους δημιουργική χροιά. Στιλιστικά, έγιναν πιο ογκώδη με πιο χαλαρή εφαρμογή, αφαιρώντας αναζωογονητικά την έμφαση στο φύλο. Και voila (!) , γεννήθηκε η τέχνη του «power dressing» (όπως και η χαμένη από καιρό τέχνη της βάτας).
Ο Armani κατάφερε να φέρει ολοκληρωτικά την επανάσταση στη γυναικεία μόδα, ιδιαίτερα για τα σοβαρά «κορίτσια καριέρας» εκεί έξω. Τα παντελόνια και οι φούστες του, έβγαλαν για λίγο το σέξι από τη μόδα και του έδωσαν μια έξτρα δόση σοβαρότητας, σύμφωνα με τα έντυπα της εποχής. Δεν πίστευαν όλοι οι σχεδιαστές ότι το να είσαι ισχυρός σήμαινε να παίζεις ντυμένος σαν άντρας στην αίθουσα συνεδριάσεων. Και έπειτα μπήκε στο παιχνίδι του δυναμισμού/θηλυκότητας η σχεδιάστρια Donna Karan. Ξεφορτώθηκε το ογκώδες κόψιμο ενός ανδρικού σακακιού και άφησε τις γυναίκες να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να μπουν σε ένα δωμάτιο με θηλυκότητα και να έχουν τον σεβασμό που τους αξίζει.
ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα οι γυναίκες φορούν ροζ, λευκό, έντονο κόκκινο, με prints ή λουλούδια και οτιδήποτε μπορεί να έχει εμπνευστεί ένας δημιουργός και να είναι έτοιμες να το απογειώσουν τόσο στο γραφείο όσο και έξω από αυτό. Ο Giorgio Armani, ο οποίος έκανε διάσημο το power suit, είπε “οι γυναίκες δεν χρειάζεται πλέον να φορούν ρούχα με δυναμική σιλουέτα για να κερδίσουν τον σεβασμό από τους συναδέλφους τους στο χώρο εργασίας. Παλιότερα αφορούσε το powder dressing αλλά πλέον τα πιο στιλάτα και θηλυκά κοστούμια θεωρούνται το ίδιο δυνατά. Με τα τζιν παντελόνια να επιτρέπονται τόσο συχνά στο γραφείο όσο και τα σακάκια, οι γυναίκες δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη να επιβάλλουν την εξουσία τους μέσω κοστουμιών. Οι γυναίκες επιβεβαιώνουν ξανά τη θηλυκότητά τους φορώντας φορέματα και φούστες – ένα νέο είδος παιχνιδιού εξουσίας», συμπληρώνοντας «Οι γυναίκες έχουν ξεπεράσει τη θέση τους στον κόσμο. Σήμερα, δεν χρειάζεται να φορούν σακάκια για να αποδείξουν την εξουσία τους».
Το κοστούμι πλέον είναι ένα κομμάτι που μπορεί να φορεθεί από οποιονδήποτε, να απογειωθεί στιλιστικά και να απαθανατιστεί είτε σε κάποιο κόκκινο χαλί είτε στο feed του Instagram σας, είτε στο δρόμο και να προστεθεί στην ιστορία του κοστουμιού θα συμπληρώσουμε εμείς.
xfgxhgxhhx